Whiplash, czyli uraz smagnięcia biczem jest niemedycznym terminem opisującym uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa, spowodowane działaniem dużych przeciążeń zgięciowo-wyprostnych. Najczęstszą przyczyną powstania tego typu urazu są wypadki komunikacyjne, podczas których dochodzi do nagłego odgięcia głowy ku tyłowi, a następnie jej gwałtownego zgięcia do przodu. Whiplash może być również następstwem uprawiania sportów tj. windsurfingu, nart wodnych, skoków do zbyt płytkiej wody, jazdy konnej, sportów walki czy rugby.

Najczęstsze objawy występujące przy urazie whiplash to: bóle karku i obręczy karkowej, uczucie sztywności szyi, ból głowy, ograniczona ruchomość odcinka szyjnego kręgosłupa, nasilający się ból w czasie odchylania głowy do tyłu, bóle między łopatkami, uczucie pieczenia, promieniujące bóle do kończyn górnych, drętwienie rąk. Zdarza się, że objawom tym towarzyszą również: szum w uszach, zaburzenia widzenia, nudności, zawroty głowy, zaburzenia koncentracji.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że objawy bólowe po urazie typu „smagnięcia biczem” bardzo często nie występują od razu. Wielu poszkodowanych bezpośrednio po wypadku stwierdza, że nie odnieśli żadnych obrażeń. Natomiast dolegliwości pojawiają się po kilku dniach, a nawet tygodniach. Dlatego nie należy zwlekać z konsultacją lekarską i następnie fizjoterapeutyczną.

Niestety często obiera się złe postępowanie lecznicze. Trafiają do mnie pacjenci, którym zalecono usztywnienie odcinka szyjnego kręgosłupa, poprzez noszenie kołnierza ortopedycznego w przypadkach, które tego nie wymagają. Skraca to znacznie czas powrotu do pełnej sprawności.

Leczenie fizjoterapeutyczne w zależności od miejsca występowanie objawów wykorzystujące techniki tkanek miękkich, mobilizacje stawów, ćwiczenia wzmacniające mięśnie szyi, stretching, kinezjology taping w zdecydowanej większości przypadków pozwala pacjentom w pełni powrócić do zdrowia.

Stosowana przez mnie terapia manualna gwarantuje poprawę ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa oraz znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych już po pierwszej wizycie.

Ból dolnego odcinka kręgosłupa, czyli lędźwiowo-krzyżowego to najczęściej odczuwana dolegliwość ze strony kręgosłupa wśród pacjentów. Doświadcza jej około 80% ludzi, zazwyczaj w wieku 30-60 lat. Stanowi jedną z głównych przyczyn niezdolności do pracy oraz pogorszenia jakości życia. Ból krzyża, bo tak jest określany, najczęściej jest bólem nieswoistym – pojawiającym się bez konkretnych czynników sprawczych, z reguły nie związanym z żadną poważną chorobą, aczkolwiek mającym tendencję do nawracania. w większości przypadków jest wynikiem mechanicznego uszkodzenia różnych struktur tworzących i otaczających kręgosłup.

Przyczynami powstawania bólu w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa mogą być: przeciążenie mięśni, uszkodzenie krążka międzykręgowego (dysku), czyli tzw. dyskopatia, wady postawy i wady wrodzone kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe.

Do rzadszych przyczyn bólu w dole pleców zalicza się: choroby reumatyczne np. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa ZZSK, infekcje, zapalenia, nowotwory, choroby narządów jamy brzusznej i miednicy, czynniki psychiczne.

Pacjenci swoje dolegliwości opisują jako „rwący”, „piekący” ból, który promieniuje do kończyny, powoduje drętwienie, mrowienie i osłabienie siły mięśniowej. Takie objawy mogą wskazywać na tzw. rwę kulszowa, rwę udowa. Czasami okazuje się, ze nastąpiło zwężenie kanału nerwowego, zwykle z powodu przepukliny jądra miażdżystego krążka międzykręgowego (przepukliny kręgosłupa). Bardzo często ból jest tępy, promieniuje wzdłuż kończyny do kolana, prowadzi do drętwienia i zaburzenia czucia w kończynach, zmniejsza się w pozycji leżącej, a nasila podczas chodzenia, wtedy mamy do czynienia z dyskopatią. Może być ona następstwem przebytych urazów, podnoszenia ciężarów przy wyprostowanych kolanach, długiego przebywania w pozycji siedzącej podczas prowadzenia samochodu lub pracy biurowej. Niekiedy ból krzyża może być również niecharakterystyczną oznaką pogorszenia stanu psychicznego, wynikającego z przewlekłego stresu lub depresji.

Należy mieć na uwadze fakt, że niekiedy ból w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa może być jedynie objawem innych chorób, czasem ciężkich, wymagających pilnego kontaktu z lekarzem i leczenia operacyjnego.

Często jednak stosowana przeze mnie terapia manualna przynosi moim pacjentom ulgę w bólach, z którymi zmagali się od lat. Już po pierwszych spotkaniach odczuwają znaczną poprawę stanu zdrowia i szybciej wracają do sprawności fizycznej. w swojej praktyce pomogłem wielu pacjentom uniknąć poważnych operacji kręgosłupa.

Konflikt rzepkowo-udowy, inaczej kolano biegacza to powszechna nazwa kontuzji wynikającej z zespołu pasma biodrowo-piszczelowego (ang. ITBS – Illio Tibial Band Syndrome). Często pod tym terminem włączona jest również inna patologia stawu kolanowego, mianowicie konflikt rzepkowo-udowy. Szczególnie narażeni na tą kontuzję są biegacze długodystansowi i inni sportowcy podejmujący długotrwały wysiłek kończyn dolnych (narciarze, piłkarze, kolarze).

Głównym objawem jest ból kolana z przodu i po bokach, w okolicy rzepki, który nie jest następstwem konkretnego urazu stawu kolanowego. Związany jest przede wszystkim ze zmianami przeciążeniowymi, które powstają na skutek sumujących się mikrourazów. Przy tym schorzeniu pacjenci skarżą się również na „trzeszczenie, chrobotanie w kolanie”, słyszalne podczas wchodzenia po schodach, czy wykonywania przysiadów.

W przypadku kolana biegacza wielu pacjentów było zaskoczonych skutecznością przeprowadzonej przeze mnie terapii manualnej. w kilku przypadkach udało się nawet uniknąć interwencji chirurgicznej.

Kolano skoczka to uszkodzenie więzadła rzepki - w miejscu, gdzie łączy się ono z rzepką. W obrębie tego miejsca sumują się mikrourazy, postępuje proces degeneracji tkanek. Może się wydawać, że kolano skoczka nie jest groźną kontuzją, bowiem zawodnicy często lekceważą ten problem i trenują nie zważając na objawy płynące ze strony swojego ciała. w początkowym okresie objawy mogą występować tylko na początku intensywnych treningów, bądź po zakończeniu zajęć. Problem pojawia się w momencie przejścia tego urazu w stan przewlekły, który jest już bardzo trudno wyleczyć. Często staje się tak, że kolano skoczka jest przyczyną zakończenia kariery sportowej wielu zawodników. Najczęściej dotknięci tym urazem są siatkarze, skoczkowie wzwyż, koszykarze. Związane jest to z częstymi wyskokami, lądowaniami, zmianami kierunku biegu.

Typowym objawem dla kolana skoczka jest ostry ból w przedniej części kolana, nieco poniżej rzepki.

Podobnie jak w przypadku kolana biegacza dzięki terapii manualnej pomogłem wielu moim pacjentom odzyskać sprawność stawu kolanowego i uniknąć operacji.

Łokieć tenisisty jest to zespół objawów występujący w miejscu przyczepu mięśni prostowników nadgarstka do nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Co ciekawe w 95% przypadków łokieć tenisisty występuje u osób nie grających w tenisa. Dziś większość pacjentów cierpiących na tą dolegliwość ma 30 – 55 lat. Co najważniejsze, u wielu z nich stwierdza się słabe wytrenowanie mięśni. Osoby cierpiące na łokieć tenisisty to przede wszystkim: osoby dużo pracujące przy komputerze – programiści, informatycy, pracownicy biurowi oraz wyższa kadra w korporacjach; dentyści; murarze; monterzy (ruch śrubokrętem).

Objawy towarzyszące tej dolegliwości to bóle bocznej okolicy łokcia oraz nasilający się ból przy prostowaniu nadgarstka. Osoby cierpiące na łokieć tenisisty mogą mieć trudności z chwytaniem np.: szklanki, podawaniem ręki, naciskaniem i ruchach obrotowych.

W ramach wykonywanej przeze mnie terapii manualnej pomagam moim pacjentom zwiększyć ruchomość oraz znacznie zmniejszyć dolegliwości bólowe, stosując bezpieczne leczenie oparte na naturalnych procesach występujących w organizmie, bez konieczności przeprowadzania operacji na łokieć.

Zamrożony bark oznacza powstanie stanu zapalnego torebki stawu ramienno-łopatkowego. Sama nazwa „zamrożony bark” nie ma żadnego związku z niską temperaturą, jedynie obrazowo określa całkowity brak ruchomości w chorym stawie. Bezpośrednia przyczyna schorzenia nie jest znana, wskazuje się jednak, że może pojawiać się wtórnie w wyniku urazów, unieruchomienia lub przebytych operacji w tej okolicy.

Zamrożony bark charakteryzuje się spontanicznym, nie związanym z urazem pojawieniem się bólu w okolicy barku oraz stopniowo postępującym zanikiem ruchu w stawie ramiennym prowadzącym do ograniczeń w normalnym funkcjonowaniu. Na ryzyko pojawienia się schorzenia narażeni są wszyscy, w szczególności jednak kobiety w wieku 40-60 lat i młodzi ludzie intensywnie uprawiający sporty, takie jak: siatkówka, pływanie, tenis, piłka ręczna.

Objawy występujące przy tym schorzeniu to: bardzo silny, rwący ból przedniej i górnej okolicy barku, promieniujący do ramienia lub szyi, ograniczenie ruchomości w stawie ramiennym, sprawiające problemy przy wykonywaniu następujących czynności: sięganie do tylnej kieszeni spodni, szczotkowanie włosów, zapinanie biustonosza, prowadzenie auta. Dolegliwości bólowe nasilają się w nocy, utrudniają znalezienie odpowiedniej pozycji do ułożenia się, uniemożliwiają spanie na chorym barku, prowadzą do bezsenności, przygnębienia, a niekiedy nawet depresji.

Moi pacjenci po stosowanej przeze mnie terapii manualnej już po kilku pierwszych wizytach odczuwają znaczne zwiększenie ruchomości w stawie ramiennym i co najważniejsze zmniejszenie dolegliwości bólowych. Bardzo często słyszałem opinię, że terapia manualna okazała się skuteczniejszą metodą leczenia niż tradycyjna farmakoterapia.

Zespół cieśni nadgarstka to zbiór objawów związany z uciskiem na nerw pośrodkowy przebiegający w kanale nadgarstka. Występuje najczęściej u osób spędzających dużo czasu przed komputerem-piszących na klawiaturze, operujących myszką, pracujących fizycznie, grających na instrumentach, kolarzy-ściskających kierownicę roweru wiele godzin dziennie. w większym stopniu narażone są na to schorzenie kobiety niż mężczyźni.

Typowe objawy towarzyszące ZCN to: ból w okolicy kciuka, palca wskazującego, oraz połowy palca serdecznego, któremu towarzyszy mrowienie, drętwienie i dyskomfort. Często dołącza do tego osłabienie mięśni, czasami z ich zanikiem. Niekiedy szybką diagnozę zespołu cieśni nadgarstka utrudniają takie objawy jak drętwienie ramienia i ręki w łokciu, które mogą wskazywać że pacjent cierpi na zmiany w kręgosłupie szyjnym. Charakterystyczną cechą tej dolegliwości jest to, że ból nasila się w nocy, dodatkowo pojawia się problem z chwytaniem przedmiotów, narysowaniem precyzyjnie np. koła, czy równym przecięciem kartki nożyczkami.

Terapia manualna wielu moim pacjentom pomogła w znacznym stopniu zmniejszyć dolegliwości bólowe i uniknąć operacji.

Stałe unieruchomienie kończyn przy wykorzystaniu zaopatrzenia ortopedycznego (gipsu) jest konieczne w przypadku złamania kości, a niekiedy w zależności od stopnia urazu skręcenia stawów. Najczęściej dochodzi do nich w wyniku podejmowanej aktywności sportowej, nadmiernego obciążenia podczas treningu, upadku lub innego urazu (np. wypadku samochodowego, czy niefortunnego złapania piłki).

Złamanie to przerwanie ciągłości kości, niekiedy z przemieszczeniem, dlatego każdy jego rodzaj jest niebezpieczny dla naszego zdrowia i wymaga interwencji ortopedycznej. Występują różne rodzaje złamań, do najczęstszych zaliczamy: złamanie nogi, złamanie kości śródstopia, złamanie nadgarstka, czy złamanie ręki. w wielu przypadkach stałe unieruchomienie kończyn będące następstwem złamania lub skręcenia może potrwać nawet kilka miesięcy. Po tak długim unieruchomieniu konieczna jest rehabilitacja.

Należy być świadomym, że zbyt długie unieruchomienie prowadzi do obkurczenia torebki stawowej, Za późno rozpoczęta rehabilitacja wiąże się z ryzykiem nieodzyskania pełnej ruchomości w stawie. Dlatego bardzo ważne jest, aby jak najszybciej rozpocząć rehabilitację.

Stosując terapię manualną oraz opracowując zestaw odpowiednich ćwiczeń, dostosowany do indywidualnych możliwości pacjenta, bardzo szybko przywracam mobilność złamanej kończyny w jak największym zakresie.